فناوری سه بعدی_قسمت چهارم

تصاویر‌ سه ‌بعدی،جادوی‌ گرافیک‌‌ دو‌ بعدی‌

تصاویر سه بعدی که اصطلاحا استریوگرام نامیده می‌شوند، در واقع تصاویر مسطح دوبعدی هستند که بعد سوم آنها در میان دو بعد دیگر پنهان است. شیوه پدیدار ساختن بعد سوم در این‌گونه تصاویر به این نحو است که نخست بیننده تصاویر را در نزدیک بینی خود نگاه داشته و سپس با آهستگی از صورت خود دور می‌کند؛ به این ترتیب با دور شدن تصاویر از چشمان بیننده، بعد سوم تصویر پدیدار می‌شود. اما چرا بعد سوم؟

اشیایی که در زندگی با آنها سروکار داریم، اشیایی سه‌‌بعدی هستند. در واقع جهان ما، جهانی سه بعدیست که همه اشیای درون آن سه بعد طول، عمق و ارتفاع دارند و حجمی ‌را در فضا اشغال می‌کنند که توسط این سه بعد پدید می‌آید. در به تصور کشیدن اشیا چه از طریق عکاسی و چه از طریق نقاشی، همواره بعد سوم اشیا که بعد عمق است از میان می‌رود و بدین ترتیب ما در یک تصویر نقاشی یا یک عکس با بازنمودی دو بعدی از اشیای سه بعدی روبه‌رو هستیم. اگرچه در قرن بیستم و شکل گرفتن جنبش‌های هنری نقاشی مدرن، همواره تلاش نقاشان مدرن چون پل سزان، از پیشگامان نقاشی مدرن  این بود که اهمیت بعد عمق را کمرنگ سازند و به بوم نقاشی که تنها دو بعد را در اختیار نقاش قرار می‌دهد، وفادار بمانند، اما در عصر کلاسیک، نقاشان درپی یافتن تکنیک‌هایی برای بازنمود بهتر بعد عمق از طریق ایجاد پرسپکتیو، سایه روشن‌ها و کنتراست‌های درون نقاشی بودند. برای مثال در عصر کلاسیک برای نقاشی چهره یک شخص، مدتها وقت صرف می‌شد که پستی بلندی‌های صورت، چین و چروک‌ها، پهنا وعمق بینی و... دقیقا" مطابق با واقعیت به تصویر درآید. به طور خلاصه هدف نقاشان کلاسیک، ایجاد بعدی سوم برای تصاویر دو بعدی نگاشته شده روی بوم نقاشی بود.

در عکاسی هم وضع به همین منوال است از آنجا که فیلم عکاسی یا فایل رایانه‌ای در دوربین دیجیتال تنها دو بعد را در اختیار عکاس قرار می‌دهد، عکاس تلاش می‌کند با انتخاب زاویه مناسب، کادر بندی، فوکوس و تنظیم عمق میدان، پرسپکتیو لازم را برای پدیدار ساختن بعد سوم ایجاد کند.